آن نه زلفست و بناگوش که روزست و شب ست

وان نه بالای صنوبر که درخت رطب ست

نه دهانیست که در وهم سخندان آید

مگر اندر سخن آیی و بداند که لب ست

آتش روی تو زین گونه که در خلق گرفت

عجب از سوختگی نیست که خامی عجب ست

آدمی نیست که عاشق نشود وقت بهار

هر گیاهی که به نوروز نجنبد حطب ست

جنبش سرو تو پنداری کز باد صباست

نه که از ناله مرغان چمن در طرب ست

هر کسی را به تو این میل نباشد که مرا

کآفتابی تو و کوتاه نظر مرغ شب ست

خواهم اندر طلبت عمر به پایان آورد

گر چه راهم نه به اندازه پای طلب ست

هر قضایی سببی دارد و من در غم دوست

اجلم می کشد و درد فراقش سبب ست

سخن خویش به بیگانه نمی یارم گفت

گله از دوست به دشمن نه طریق ادب ست

لیکن این حال محالست که پنهان ماند

تو زره می دری و پرده سعدی قصب ست